Początek końca… mojego życia Prolog: Oddech, przyjazd i nieznajomy.

OK, Kochani obiecałam, że dam wam spokój z moja... powiedzmy twórczością i przekaże pałeczkę naszej M. abyście przeczytali w końcu cos wartego uwagi i pozbawionego błędów, ale moja kochana Marika ma mało czasu a postanowiłyśmy, że posty będą pojawiały się dosyć regularnie. Dlatego oto opowiadanie, o którym już kiedyś pisałam, ale po kilku zamianach. Miłego czytanie i proszę o szczere komentarze od każdego, kto to przeczyta. Po prostu musze wiedzieć czy wam się to podoba. 

Wiem, że mnie kochacie.

Xoxo

 G.

( XD )

Piękny wielki i majestatyczny zamek zaczął wyłaniać się za mgły. Po jednej stronie drogi było widać jezioro a po drugiej las. Zamek królewski był położony na wielkiej wyspie na środku jeszcze większego jeziora. To tam mam zamieszkać przez najbliższy nieokreślony czas a potem zostać żoną Księcia Ziemi. Tak zdecydowała moja matka królowa księżyca - ,,kochanie nasi podani przymierają głodem, musisz wyjść za Endymiona. Dostaniecie potężny posag a to uratuje księżyc. Pewnie go nie kochasz, bo go nie znasz, ale kochasz chyba nasze królestwo poślub je a nie jego’’- Dlatego teraz jadę w karocy z matka naprzeciwko i czekam na spotkanie z mym… narzeczonym (jak to mówi matka) jak na koniec mego życia.

- Nie założyłaś pończochy i masz słabo zasznurowany gorset. A prosiłam cię abyś wyglądała nienagannie.- Wyrwał mnie z zamyślenia głos królowej.

- Gorset mnie ciśnie a chce oddychać do puki mogę matko- Odpowiedziałam z rażąca obojętnością

- Tak nie wypada Sereniti!- Wrzasnęła moja matka

- Kto tak sadzi bo na pewno nie ja- odparła spokojnie

- Ja tak sądzę, tak sadzi cały dwór i twój przyszły mąż- moja matka nadal mówiła podniesionym głosem

- A gdyby uważali, że modny jest twaróg na głowie też byś tak zrobiła- zadrwiłam z niej.

- Zatrzymać konie- krzyknęła moja matka a kareta zaczęła zwalniać

- Wysiadamy poprawie ci gorset i znajdziemy pończochy- powiedział po całkowitym zatrzymaniu- Już!- Wrzasnęła, kiedy nie dala żadnego znaku posłuszeństwa

Kiedy już byłam pozbawiona możliwość oddychania a moje nogi spowił cienki materiał jechaliśmy dalej w ciszy przerywanej jedynie równym uderzeniem kopyt o ziemie i turkotem kuł. Nim się obejrzałam karota ponownie się zatrzymała tylko przed moim nowym więzieniem. Jedno musiałam przyznać robiło wrażenie i zapierało dech w piersiach z powodu piękna. U szczytu z schodów dojrzałam mego…lubego. Kiedy moje drzwi zostały otworzone a ja rozejrzałam się moja uwagę przykuł widok kogoś w wielkim oknie cos jakby ciągnęło mnie w tamta stronę. Jednak postać odeszła a ja czułam się jakby przeraźliwie zimne powietrze otaczało moje serce i nie wiem czy było to spowodowane odejściem tajemniczego człowieka, którego dobrze nie widział czy tez pojawieniem się obok mnie mojego narzeczonego…