Niebezpieczny list - Rozdział 10

 

Taki prezent od wielkanocnego zajączka ;D

 

- Akane? To ja, Arisu. Jak szybko możesz przylecieć do Tokio?

- A dlaczego w ogóle miałabym to zrobić? - usłyszała chłodny i znudzony

głos.

- Potrzebuję twojej pomocy.

- Jak zwykle - westchnęła.

- Posłuchaj, tym razem, to coś naprawdę ważnego. Po za tym ty też możesz

na tym skorzystać.

- Niby w jaki sposób? - Akane wyraźnie nie miała zamiaru jej pomagać -

Znowu mam się wpakowac w kłopoty pomagając ci? Nie jestem już tak

naiwna. Nie tym razem.

- Dobrze, w takim razie rozumiem, że twój książę też już cię nie interesuje.

Powiem jego nowej dziewczynie, że może spać spokojnie.

- Coś ty powiedziała? Jaka nowa dziewczyna? On jest mój! - warknęła.

- Najwyraźniej o tobie zapomniał. Może gdyby cię zobaczył to,... ale to

nieważne, przecież on cię już nic dla ciebie nie znaczy, prawda? - celowo ją

podpuszczała.

     Przez chwilę Arisu obawiała się, że Akane nie da się w to wciągnąć. Cóż,

na pewno nie przyleciałaby do Tokio tylko po to, by jej pomóc. Ale wiedząc, że

z rąk wymyka jej się najlepszy i jedyny kandytat na męża, musiała poczuć się

zdesperowana i wściekła. A ona doskonale wiedziała jak niebezpieczna jest

złość Akane. Miała nadzieję, że niedługo przekona się o tym ta blondynka.

- Sprawdzę kiedy mam samolot - usłyszała po chwili ciszy odpowiedź, która w

pełni ją usatysfakcjonowała.

- Dzięki, wiedziałam, że mogę na ciebie liczyć. Wyślę ci później adres miejsca,

w którym się spotkamy i wszystko ci opowiem. A, i jeszcze jedno: śpiesz się,

bo nie wiem jak długo książe pozostanie twój.

    Wiedziała, że przy takich argumentach Akane na pewno się pojawi. I

pomyśleć, że mężczyzna, o którym słuchania miała serdecznie dosyć,

kiedykolwiek jej pomoże. A tu proszę, okazał się jej karta przetargową. W

końcu był on jedyna słabością jej przyjaciółki. Zdawała sobie sprawę z tego,

że gra nieczysto, ale nie miała inne go wyjścia. Za wszelką cenę chciala

zatrzymać przy sobie czarnowłosego, przy którym pierwszy raz od bardzo

długiego czasu poczuła się kochana i bezpieczna.

 

***

     Promienie słońca oświetlały dużą i przestronną sypialnię blondynki. Dla

wielbicielki spania takiej, jak Usagi były tylko zachętą do pozostania w łóżku.

Tym bardziej, że ostatnimi czasy nie miała większych obowiązków.
     Z błogim uśmiechem na ustach przeciagnęła się i powoli otworzyła

zaspane oczy. Powoli wstała i skierowała się w kierunku łazienki by

doprowadzić się do porządku. Przez głowę cały czas przelatywała jej myśl, że

powinna dziś coś zrobić, jednak za żadne skarby nie mogła sobie

przypomnieć co to było.
    Będąc w środku odruchowo wyjrzała za okno patrząc na dom jej sąsiada.

Nie spodziewała sie dostrzec nic ciekawego, dlatego jakież było jej zdziwienie,

gdy dostrzegła białowłosego mężczyznę wychodzącego spod przysznica,

owiniętęgo jedynie białym ręcznikiem wokół bioder. Nie mogła się

powstrzymać, by nie popatrzeć na jego umięśnione plecy i szerokie barki.

Przygryzła dolną wargę widząc, jak idealne jest jego ciało. Na myśl, że miała

już okazję je widzieć, a nawet znależć się w jego ramionach zarumieniła się.
    Już po chwili mogła podziwiać jego profil, który znała chyba na pamięć po

ich ostatniej jeździe samochodem. Wtedy również co chwila spoglądała na

jego przystojną twarz.
     Teraz jednak mogła podziwiać go w niemal całej okazałości. Po dokładnych

oględzinach, stwierdziła, że nie potrafi wymienić choć jednej rzeczy, która

mogłaby dyskfalifikować go z jej własnej listy, której to punktów trzymała się

już od czasów liceum.
     Był wysoki, a co najważniejsze wyższy od niej, diabelnie przystojny,

pociągający, wysportowany, a w dodatku prezentował się seksownie niemal

w każdej sytuacji. A zwłaszcza teraz, kiedy przeczesywał dłonią swoje jasne

włosy, z których skapywały kropelki wody.
     Czuła, że mogłaby tak się w niego wpatrywać, gdyby nie to, że nagle... to

on spojrzał jej prosto w oczy. Na jego twarzy pojawił się jeden z tych

uwodzicielskich uśmiechów.
     Natomiast ona wciągnęła mocno powietrze nie potrafiąc się poruszyć

choćby o centymetr. I choć nie mogła znieść spojrzenia jego przenikliwych,

fioletowych tęczówek, to wydawało jej się, że ciało nie ma bezpośredniego

połączenia z mózgiem i nie chce wykonać żadnego ruchu.
     Gdy już myślała, że z zawstydzenia i zażenowania całkiem wypalą się jej

policzki, kątem oka dostrzegła nadjeżdżający z naprzeciwka duży pojazd. " O

cholera, zapomniałam o śmieciach!"
     Nie zastanawiając się dłużej nad beznadziejnością całej sytuacji,

momentalnie wyleciała z pokoju i zbiegła na dół, prawie spadając przy tym ze

schodów. Chwyciła naszykowane już wcześniej worki z odpadami i

gwałtownie otworzyła drzwi. Następnie szybko dobiegła do stojącego tuż

przed furtką kosza, prawie równo z pojazdem.
     Zdyszana pochyliła się lekko do przodu i powitała delikatnym uśmiechem

przyglądającemu jej się mężczyźnie. On w odpowiedzi wyszczerzył się niemal

do granic możliwości i spoglądał na nią jeszcze bardziej bezczelnie. Usagi

poczuła się nieco zdezorientowana, ale pomyślała tylko, że jest

przewrażliwiona. Nie zastanawiała się nad tym dłużej, bo poczuła, że po

plecach przebiegł jej dreszcz.
     Skierowała się w stronę drzwi wejściowych i dopiero teraz zauważyła

obiekt swoich wcześniejszych rozmyślań, który siedział na swoim tarasie. O

dziwo on także patrzyła na nią niezwykle intensywnie. W jego spojrzeniu

zobaczyła zdziwienie pomieszana ze... złością i  pożądaniem? "Nie, to

niedorzeczne." Jednak sama czuła się co raz bardziej skołowana, tym jak inni

na nią reagują.
     Widząc, że Diamand nadal lustruje ją tym samym wzrokiem zaczęła

intensywni myśleć o tym co zrobiła. Nie ułatwiał jej tego chłodny wiatr

smagający ją po nagiej skórze...
     Spojrzała na siebie, na to jak była ubrana, o ile ubraniem można było

nazwać jej fioletową, satynową koszulkę nocną wykończoną przy biuście

koronką i sięgającą nie dalej niż za pośladki dziewczyny.
     O ile wcześniej czuła sie jedynie zażenowana, to teraz miała ochotę zapaść

się pod ziemię, Nic dziwnego, że woływała takie reakcje. W końcu była

bardziej rozebrana niż ubrana. Teraz już zupełnie nie zastanowiał jej wzrok tamtego faceta, no i Diamanda.
     Siląc się na coś, mającego przypominać uśmiech, w stronę białowłosego szybko weszła do mieszkania.
     Po wejściu stwierdziła, że jej koszulka ma niemal ten sam odcień, co jego

oczy.

***

     Idąc rano pod prysznic zastanawiał się, jak spędzi dzisiejszy dzień.

Rozważał nawet nad pójściem do Usagi, ale nie był o tym do końca

przekonany.
     Jej obecność dziwnie na niego działała. Nie dość, że zachowywał się niezrozumiale dla siebie, to jeszcze nie wiedział, czym jest to spowodowane. Przecież ona nawet nie była w jego typie. A poza tym to tylko zadanie, takie same jak każde inne. Co prawda zdarzały mu się chwilowe romanse, ale nie było to nic poważnego.
     A jednak z Usagi było inaczej. Jej sprawa była inna. Ona był inna. A on sam chyba pierszy raz zaczynał mieć jakieś opory przed wykonaniem zadania. Nie wiedział jakim cudem, ale ta blondynka działała kojąco na jego zszargane nerwy. Nie była prowokująca, nachalna ani przewidywalna - czyli taka jak te poprzednie kobiety.Jej zachowanie, subtelność, delikatność i nieśmiałość, w niektórych sytuacjach,  były dla niego czymś niemal nieznanym, dlatego sam dziwił się sobie, że potrafi ona zwrócić na siebie uwagę Diamanda, choć wcale nie przypomina jego dotychczasowych kobiet. 

     Z drugiej strony nie mógł jej niczego zarzucić. Zapoznając się z danymi Usagi wywnioskował, że jest silną i inteligentną kobietą. A teraz tylko to potwierdzała. Niewątpliwie była osobą godną podziwu.
     Właśnie z taką niepodobną dla siebie myślą wyszedł z pod prysznica. Jego usta nieznacznie podniosły się do góry, gdy dostrzegł, że blondynka prześladuje go nie tylko w myślach. Nie dał po sobie poznać, że ją zauważył.

Musiał przyznać, że bawiła go ta sytuacja, a jeszcze bardziej jej reakcje.
     Mimo wszystko on najzwyczajniej w świecie go podgladała. Nie żeby miał coś przeciwko, ale...należała jej się kara.
     I wtedy właśnie spojrzał jej prosto w oczy. Prawie natychmiast na twarzy

Usagi pojawił się rumieniec, a ona sama wyglądała jakby miała za chwilę

zemdleć. Jednak zamiast cokolwiek zrobić, wiciąż na niego patrzyła, nie śmiejąc się ruszyć, czy chociaż mrugnąć powiekami.
     Resztkami sił hamował się, by nie wybuchnąć śmiechem. Jej mina była bezcenna. Sama zachowała się tak, jak przewidział. Nie wiedział, że ktoś potrafi go tak rozbawić, podczas, gdy ona taką niewinną sytuacją potrafiła wprawić go w dobry nastrój.
    Na szczęście ona już po chwili odwróciła wzrok i szybko wybiegła z pomieszczenia. Diamand za to postanowił zjeść na dół, na taras, żeby wypić tam poranną kawę.
      Siedząc już wygodnie na jednym z krzeseł niemal udławił się, widząc wybiegającą z domu Usagi. O ile przed chwilą, to ona nie mogła się ruszyć, to teraz on siedział jak wryty.
     Spojrzał na jej długie, rozpuszczone włosy, nieco zaróżowioną twarz, pełny biust osłonięty jedynie koronkowym materiałem oraz długie nogi, których prawie wcale nie zasłaniała jej koszulka.
    Nieoczekiwanie zalała go fala pożądania i złości. Był wściekły, że tak na nią reaguje. I choć powinien być obojętny, a przede wszystkim obiektywny, to jednak ona cholernie go pociągała.
     Gdy zauważyła, jak jej się przygląda, szybko skojarzyła fakty, irzuciła mu grymas mający chyba stanowić uśmiech i weszła do domu.
     W końcu znów mógł zacząć logicznie myśleć, co tak cieżko mu szło w obecności Usagi. Nie miał pojęcia, co będzie dalej. Skoro na ich pierwszym spotkaniu prawie ją pocałował, a teraz z chęcią by się na nią rzucił i zdarł z niej tę koszulkę...
     Naprawdę nie wiedział, jak długo będzie w stanie się kontrolować.

***

 

Życzę Wam wszystkim spokojnych, zdrowych i radosnych świąt, spędzonych tak jak lubicie, i z tymi, których kochacie. Niech wszystkie wasze wysiłki zostaną docenione, a każda jedna potrawa smakuje wyśmienicie. A przede wszystkim, żebyście w tym całym świątecznym zabieganiu nie zapomnieli o chwili odpoczynku dla siebie ;)

Serdecznie Pozdrawiam

Marika